Świtezianka

One thought on “Świtezianka”

• 

  eva

  21-01-2011 at 17:31

  Permalink

  Utwor A. Mickiewicza jest stanowczo za dluuugi…Znalazlam jednak inny wiersz:

  Na Świtezi
  Antoni Lange

  – A powiedzcież, rybaku mój młody,
  Co tak znacie jeziora głębiny,
  Czy też jeszcze są w falach tej wody
  Świtezianki – rusałki – ondyny?

  – Nie, panoczku! Już dziś Świtezianki
  Nie ukażą się ludziom na oczy,
  Jeno widać zaklętych ziół wianki,
  Jeno skrzydła tej ważki przezroczej.

  – Ale dawniej bywały rusałki?
  – Oj, bywały! jak starzy nam prawią:
  Czy zarośla gdzie, wody czy skałki,
  Niby wszędy boginki się jawią.

  – Teraz nie ma? – A nie ma, uciekły.
  – Gdzież się skryły? – A kto ich tam znaje?
  Musi ludzkie je grzechy urzekły,
  Więc się w lepsze wyniosły gdzieś kraje.

  – A dlaczegoż uciekły za morze?
  – Że to ludzie niedobrzy się stali,
  Więc im smutno tu było w jeziorze
  I na innej tańcują dziś fali.

  Bo rusałka się tylko pokaże
  Takim ludziom, co w sercu są czyści,
  Mają oczy spokojne i twarze,
  Co są dobrzy i bez nienawiści…

  Prawdę mówił ów rybak prostaczy:
  Od złych oczów uchodzi ondyna,
  Ach, a bóstwo ten tylko obaczy,
  Co ma duszę jak leśna ptaszyna.

  Jest mi bardzo milo 🙂 Dziekuje i pozdrawiam serdecznie 🙂